Ljóð um Ljósið Kærleikann og Fuglinn Fönix

 

 

 

Af birtu bjartar myndir

 

 

Allt sem er aðskilnaður

Eða missir er ekki kærleikur

Kærleikur er algjör eining

Ástarinnar

 

Birtingarmynd kærleikans

er sverð

 

Birtingarmynd sverðsins

Er vegurinn

 

Á veginum birtist sannleikurinn

 

Það sem ferðast eftir

Veginum er lífið

 

Birtingarmynd lífsins

Felst í orðinu "sjálf"

 

Birtingarmynd sjálfsins er hringur

Innan þess hrings er allt

Ljós og skuggi

Allur ávöxtur skilningstrésins

 

Birtingarmynd hringsins

Er kóbraormur konungsins

Þá náttúru hefur hann að geta

Farið úr ham sínum

Þegar hann hefur gert það

Skríður hann upp skilningstréð

 

Er hann kemst ekki lengra

Upp tréð er birtingarmynd

Hans fólgin í fuglinum Fönix

 

Birtingarmynd þessa fugls

Er hinn fyrsti geisli sem

Klauf myrkrið

 

Þó tré skilningsins sé hoggið

Flýgur sá fugl af þeim stað

Og á annann stað

Til að geta sest

Birtist honum nýtt tré

 

Þegar hann hreyfir sig í limi

Trjákrónunnar birtist

Kobraormur konungsins

Sá ormur leggur síðan leið sína

Niður tré skilningsins

 

Þangað til honum birtist

Í öðru auganu faðirinn

Og í hinu auganu móðirin

Af einingu þeirra beggja

Skapast ný miðja

Móðirin kallar það son

En faðirinn dóttur

 

Þegar þau haldast í hendur

Birtist kærleikurinn

Þegar þau taka fyrsta skrefið

Birtist vegurinn

Þegar þau horfa á hvort

Annað birtist þeim sannleikur

ástarinnar

 

Ekkert fær veginn til að

Hverfa nema tilveruleysi

Þessa andartaks þeirra

 

Annaðhvort eru menn því kærleikur

Eða ekki

 

Annaðhvort eru menn ljós heimsins

Eða þá myrkur þess

 

Að vera eða ekki að vera eins og

SpíraSjeikur gamli( Shakespeare) sagði

Já það er svarið