Ljóð um frelsið og hláturinn sem lengi lifir

 

 

Fangi NB-262

 

Lokið mig inni í

þúsund ár

og þegar þið opnið dyrnar

mun ég koma út brosandi

sagði fangi NB-262

 

Og eftir þúsund ár

voru dyrnar opnaðar

og hann steig út brosandi

 

Af hverju brosir þú ?  Spurðu þeir

 

Því hér eruð þið enn og

trúið því ennþá að þið

getið ekki orðið frjálsir

 

Þegar það í rauninni

er það eina sem þið getið ekki

er að þið getið ekki

"ekki verið frjálsir"

 

Við þessi orð fór allur hópurinn

að hlæja og þessi skellihlátur

breiddist út til nágrannabyggða

og svo annarra nágrannabyggða

þangað til að allir menn á jörðinni

höfðu fengið snert af þessu hláturkasti

 

meira að segja andfúll krókódíll

á ánni Níl

upplifði það að hlæja

í fyrsta sinn

og honum varð svo mikið um

að hann ældi uppúr sér önd sem hann

hafði gleypt í hádegismat

 

Öndin flögraði uppá bakkann

og tók að leika þær listir

að horfa með báðum augum

í einu á nefbrodd sinn

höfðu menn í nágrenninu af þessu

hina mestu skemmtan

 

Þessi dagur var síðan haldinn

hátíðlegur og kallaður

 

"Dagur hinna miklu hlátra"