Minnismerki á himnum

Mér finnst dálítið Egó-sentrískt að tengja þetta bara við John Lennon.  Þannig að þegar ég horfði á þessa friðarsúlu, hugsaði ég til fólksins, sem farist hefur í styrjöldum og gerir það enn, einnig til sjómannskvennanna, sem misst hafa eiginmenn sína, hér á Íslandi og allra þeirra sem eiga um sárt að binda, vegna láts einhvers úr fjölskyldu sinni.  Allir þarfnast þeir friðs í hjarta sínu.

Ég varð einnig hugsað til þeirra dýrategunda, sem eru farnar á braut.  Ég tel að það sem aðskilur okkur frá hinum lífverum jarðar okkar, er að við mennirnir teljum okkur eina hafa sál, þó sumir reyndar efist um það og að við erum einu lífverurnar sem teljum dauðann endanlegann enda á lífi sínu.   Þessi afstaða okkar er byggð á mjög svo skaðlegum misskilningi, með því að við teljum dauðann, andstæðu lífsins.

En það er fæðingin sem er andstæða dauðans, en lífið sjálft hefur enga andstæðu. 

Þeir dánu, hvort sem það eru menn eða aðrar lífverur, hafa bara farið í fjarlægt land, í öðrum tíma, þeir koma ekki aftur til okkar, en frekar síðar en fyrr, munum við ferðast til ástvina okkar og þá verður kátt á hjalla, sagðar sögur og skálað með gullnum  bikurum lífs og gleði.  Minnumst því Johns Lennons, en ekki neitt síður hinna, sumra sem látist hafa í baráttu fyrir friði, en líka annarra, svo sem þeirra sem látist hafa við það eitt að færa björg í bú, já og fiðrildisins, sem rétt í þessu, var lamið sundur og saman á gluggarúðunni, af haustvindinum og síðan drekkt af regni sunnan úr höfum.