Ljóð um frelsið og hláturinn sem lengi lifir

 

 

Fangi NB-262

 

Lokið mig inni í

þúsund ár

og þegar þið opnið dyrnar

mun ég koma út brosandi

sagði fangi NB-262

 

Og eftir þúsund ár

voru dyrnar opnaðar

og hann steig út brosandi

 

Af hverju brosir þú ?  Spurðu þeir

 

Því hér eruð þið enn og

trúið því ennþá að þið

getið ekki orðið frjálsir

 

Þegar það í rauninni

er það eina sem þið getið ekki

er að þið getið ekki

"ekki verið frjálsir"

 

Við þessi orð fór allur hópurinn

að hlæja og þessi skellihlátur

breiddist út til nágrannabyggða

og svo annarra nágrannabyggða

þangað til að allir menn á jörðinni

höfðu fengið snert af þessu hláturkasti

 

meira að segja andfúll krókódíll

á ánni Níl

upplifði það að hlæja

í fyrsta sinn

og honum varð svo mikið um

að hann ældi uppúr sér önd sem hann

hafði gleypt í hádegismat

 

Öndin flögraði uppá bakkann

og tók að leika þær listir

að horfa með báðum augum

í einu á nefbrodd sinn

höfðu menn í nágrenninu af þessu

hina mestu skemmtan

 

Þessi dagur var síðan haldinn

hátíðlegur og kallaður

 

"Dagur hinna miklu hlátra"

 

 

Ljóð um Ljósið Kærleikann og Fuglinn Fönix

 

 

 

Af birtu bjartar myndir

 

 

Allt sem er aðskilnaður

Eða missir er ekki kærleikur

Kærleikur er algjör eining

Ástarinnar

 

Birtingarmynd kærleikans

er sverð

 

Birtingarmynd sverðsins

Er vegurinn

 

Á veginum birtist sannleikurinn

 

Það sem ferðast eftir

Veginum er lífið

 

Birtingarmynd lífsins

Felst í orðinu "sjálf"

 

Birtingarmynd sjálfsins er hringur

Innan þess hrings er allt

Ljós og skuggi

Allur ávöxtur skilningstrésins

 

Birtingarmynd hringsins

Er kóbraormur konungsins

Þá náttúru hefur hann að geta

Farið úr ham sínum

Þegar hann hefur gert það

Skríður hann upp skilningstréð

 

Er hann kemst ekki lengra

Upp tréð er birtingarmynd

Hans fólgin í fuglinum Fönix

 

Birtingarmynd þessa fugls

Er hinn fyrsti geisli sem

Klauf myrkrið

 

Þó tré skilningsins sé hoggið

Flýgur sá fugl af þeim stað

Og á annann stað

Til að geta sest

Birtist honum nýtt tré

 

Þegar hann hreyfir sig í limi

Trjákrónunnar birtist

Kobraormur konungsins

Sá ormur leggur síðan leið sína

Niður tré skilningsins

 

Þangað til honum birtist

Í öðru auganu faðirinn

Og í hinu auganu móðirin

Af einingu þeirra beggja

Skapast ný miðja

Móðirin kallar það son

En faðirinn dóttur

 

Þegar þau haldast í hendur

Birtist kærleikurinn

Þegar þau taka fyrsta skrefið

Birtist vegurinn

Þegar þau horfa á hvort

Annað birtist þeim sannleikur

ástarinnar

 

Ekkert fær veginn til að

Hverfa nema tilveruleysi

Þessa andartaks þeirra

 

Annaðhvort eru menn því kærleikur

Eða ekki

 

Annaðhvort eru menn ljós heimsins

Eða þá myrkur þess

 

Að vera eða ekki að vera eins og

SpíraSjeikur gamli( Shakespeare) sagði

Já það er svarið

Aþena

Tileinkað ungmennum Aþenuborgar og drengnum sem skotinn var til bana aðeins 15 ára.

 

Sannir Konungar og Drottningar

sitja ekki í hásætum

heldur halda sig á götunum meðal fólksins

 

Líkt og leiftur um nótt

lýsa þau upp þann örmjóa stíg

sem liggur upp á fjallið helga

 

þaðan sem þau koma sjálf

og þar sem þau dvelja

um eilífðir aldanna

 

Eitt líf meðal manna

er þeim sem eitt andvarp

og síðan eru þau horfin

 

en spor þeirra eru greipt

í götuna og sýnileg þeim

sem vakna

 

Megi Gyðjan Aþena færa þeim Visku Kraft og Baráttuvilja

en einnig Sigur því Réttlætið krefst þess að sigra.

Óeirðir í Aþenu

Gleym mér ei

 

Lífið er bara eitt stórt ástarævintýri
segir meistarinn
Tak því þennann kross og gakk

Sjáið þið ekki að þessi kross
stingst líkt og sverð í jörðina
allt að kjarnanum
í miðju jarðarinnar

sem er hjarta móður minnar
sú sem fæddi mig af sér


Tak þennann kross og gakk
því það er sverð þitt

Með því klýfur þú allt
sem hindrar að ást föðursins
berist til móðurinnar

Því það er hjarta hennar sem
blæðir

Sjáið þið ekki að hún fellir tár
þar sem hún felur sig í kvöldskugganum


Allir eiga ekki nema eina móður
og einn föður og í hjarta
sérhvers manns er fólgin
eining þeirra


Líttu því ekki á þjáninguna
sem eitthvað persónulegt
þér einum viðkomandi


Líttu frekar á þig sem
eitt af tárum móðurinnar
skapað af ástarhug og söknuði
og þögulli bæn um nánd

Fyrr en síðar mun svo þetta tár
falla á enni föðursins
mitt á milli augna hans

Þegar hann vaknar svo upp
og reynir að sjá hvað það er
sem fallið hefur á enni sitt

Sér hann að það er blóm
og hann stynur upp nafn þess
"Gleym mér ei"


Líf þitt er því bara eitt stórt ástarævintýri


Því í sál þinni býr barnslegur
og glaður engill
sem dag hvern eys í skálar ástarinnar

eina skál fyrir móður sína
og eina skál fyrir föður sinn

"Ég er vegurinn" segir faðirinn
"Ég er sannleikurinn" segir móðirin
og er þau tvö klingja saman
skálum sínum í hjarta sonarins
heyrist undurfagur tónn

í þeim undurfagra tón
hefur fuglinn Fönix sig á loft
og af goggi þess fugls
eru mælt fram síðustu orð meistarans

"Ég er lífið"

Síðan tekur sá fugl flugið
frá Hauskúpuhæð(Golgata)
og svo útyfir ruslahauga
Jerúsalemborgar(Gehenna)

Hverfur síðan útyfir fjöllin í fjarska
þangað sem engin orð ná

------------------------------------------

Tileinkað

Föðurmissi, dótturmissi, sonarmissi, móðurmissi, ástkonumissi, ástmannsmissi allra manna

Öllum missi og  trúarlegum, pólitískum, landfræðilegum o.s.frv. aðskilnaði allra manna

Milli þess sem elskar og þess sem er elskaður

Megi allt sem veldur þessum missi og aðskilnaði verða klofið sundur af sverði þjáningar okkar allra

Allt frá kjarna plánetu okkar í miðju jarðarinnar sem er hjarta móður okkar

Inní ómælisdjúp hjarta föður okkar í vitund hins óþekkta

Nýjar slóðir

Mig langar ekki að vera
kaldhæðinn efahyggjumaður
sem fylgir í humátt á eftir hjörðinni

Ég vil trúa á eitthvað
sem er í mér sjálfum

Þó allt sé í myrkri
og allt fólkið blint
þá vil ég opna augun

Þó leiðin liggi uppímót
er ég tilbúinn að
stíga skrefin

Sem alltaf hafa verið þarna
meðan ég svaf

Ljómalind

 

Dansað við dauðann
Sauðamann svartann
Úr rauðum augum hans
Logafans
Dauðans

Ekki hræddur litli bróðir
Ekki hrædd litla systir

Því hræddur er kauði
Við hjartans hreina sauði

Í augum þínum opnist ljós
Ekki við hann gæla
Rektu frekar útí fjós
Þar Ljómalind mun hann spæla
Yfir hann mun hún æla

Dansað við dauðann
Sauðamann svartann
Bráðum skín sól í heiði
Þá af þér hverfur allur leiði

Bróðir  Systir ekki glepjast
af sauðamannsins svarta seiði

Seiður eilífrar ástar

Ef ég hef engar rætur
Þá hef ég heldur enga fætur
Til að yfir skaflana skunda
Til að reka burtu illa hunda

Nú er nótt og öllu ég gef gætur
Upp í lífsins trénu stóra Ugla úar
Á móti mér
Alltaf á móti mér
Vindurinn púar

Litla stjarna þú sem alltaf mig leiðir
Þú sem í hjarta mínu alltaf mig þúar

Þú og ég erum eitt
Ekkert getur þig burt frá mér seitt



Því ef ég hefði engar rætur
Þá hefði ég heldur enga fætur
Til að yfir skaflana skunda
Til að reka burtu illa hunda

Nú er nótt og öllu ég gef gætur
Uppi í lífsins trénu stóra Ugla úar
Með mér
Alltaf með mér
Mær minnar trúar

Litla stjarna þú sem alltaf leiðir mig
Þú sem í hjarta mínu alltaf mig þúar

Þú og ég erum eitt
Ekkert getur þig burt frá mér seitt

Auður getur líka þýtt tómur

Auður
en ekki sama og tómur
heldur glitrandi fjársjóður

Í hverjum einasta manni eru ógrynni auðæfa fólgin
Lykilinn að þessum fjársjóðshirslum er fólginn í ást þinni
þegar þú berð aðra menn augum
En menn lifa eins og skuggar af skuggum annarra
Því sál þeirra er hlédræg og heldur sig á fjarlægum stöðum
tilveru þeirra skortir reisn og villidýrin forðast þá

Hlæjum því dátt saman að þeim
sem héldu á brott í leit að gulli og grænum skógum
því hræfuglar krunka í eyrum þeirra
og hillingar í eyðimörkinni leiða þá áfram
en hér höldum við áfram saman hópinn í vininni
hér var allt sem við þurftum
í okkur sjálfum

Tveir jarðormar

 

Yfir gangstétt á miðju hausti

á degi rigningar og roks

skríður nafnlaus ánamaðkur

honum liggur við drukknun

en ég hjálpa honum yfir á grasið

 

þegar ég lít til framtíðarinnar

sé ég fyrir mér að hann mun  

ferðast neðanjarðar í allann vetur

meðan ég veð áfram gegnum flösuna

sem þyrlast úr hári himinsins

 

Báðir stefnum við í átt til vorsins

En við förum bara tvær aðskildar leiðir

Söngur Fangans

Svartþrösturinn

Sem sest á gluggasylluna

Utan við rimlana

Er eina ábendingin um

Að þú elskir mig

 

Handleggir þínir

Sem faðma mig í draumi

Gefa mér von um að

Einhverntíma muni ég verða frjáls

 

Þessir múrar

Sem fangelsisveggirnir eru

Munu senn hrynja

En í brjósti mínu býr ótti

Því ég á ekkert nema þig