Stefán frá Möðrudal biður að heilsa

 

Ef Stórval væri nú kominn 
Þá væri sko fjör
En nú spilar hann á himnum
við meistarans fótaskör

Sumir koma aldrei aftur 
en lifa þó með okkur enn
Af gullhjarta þeirra geislar
bregður birtu á götur og menn

Athugasemdir

[Anna Karlsdóttir, 7.11.2008 kl. 23:54]

Já hann var skemmtilegur maður. Ég man vel eftir honum á hressingarskálanum á mínum unglingsárum. Alltaf uppveðraður. Við unglingarnir vorum þó ekki alltaf skemmtileg við hann verður að segjast. Við hentum krónum á gólfið og fengum hann til að elta þær. Eftir á að hyggja var það eitt af æskubrekunum sem maður síst vildi muna. En ég man það þó vel.

[Máni Ragnar Svansson, 8.11.2008 kl. 01:14]

Stefán er líklega sá maður sem háværast hefur hlegið, líklega fyrr og síðar í Reykjavík.  Ef hann hló á Hlemmi, heyrðist það alla leið niður á Lækjartorg.  Svo ískraði í honum mjög skemmtilega.  Hann hafði hreina og barnslega sál og var mikill gleðimaður.  Ég fann í honum svona samnefnara fyrir þann anda, sem ég vona að fólk hafi sem sitt leiðarljós, ásamt reiði sinni, í núverandi baráttu, fyrir betra og fagurra mannlífi á Íslandi, þar sem rudd er brautin fyrir komandi kynslóðir.  Við þurfum ekki að vera með sektarkennd.  Við þurfum ekki að vera á einhverjum bömmer.  Við þurfum bara að virkja reiði okkar sem afl, ásamt ótæmandi lífsgleði okkar og sækja svo fram, því það er í enga aðra átt að fara.